Sigarayı sevmekle eşdeğerdi seni sevmek.
Seni severken ısınıyordum, tüm bedenimde dumanının sıcaklığı vardı. İçime çektiğimde kokunu, titriyordum ilk alışıyordum sonra yavaş yavaş varlığına. Dışarı çıkma diye tutuyordum seni içimde, nefes bile almıyordum seni severken. Zehirleniyordum ama umursamıyordum. Verdiğin zehir tüm eksiklikleri bir bir fazla fazla dolduruyordu. Bunun mutluluğu hiçbir yalnızlıkta yoktu.
Senin gidişin, üşümeme sebep oldu. Alıştığım zehrin yokluğu ölümüme sebep oluyordu yavaş yavaş. İçimde sen yokken nefes alamamanın bile bir anlamı yoktu. Alsam da almasam da kaybedecek bir şeyim yoktu. Ama ölmek için çok erkendi. İçimde saklayacak bir şeye ihtiyacım vardı. Sonra bana uzaktan gülümsedi sigara. En uzaktayken en yakınım olmayı başarmıştı. Onunla mutlu olabiliyordum, içim yeniden sıcaktı. Senden daha az zehri vardı, yerini de dolduruyordu üstelik. O varken yalnız da değildim.
Ya sensiz ölmüşüm ya da onunla. Ne farkı vardı ki? Eşdeğerdi öldürüşünüz.