Çünkü bir zamanlar mutluluğun yolu, parmak uçlarımdan geçiyordu.

Gözlerine bakmak için parmak uçlarımda yükseliyordum hep, yetmiyordu biraz da sen eğiliyordun.

Boynunu koklamak istediğimde parmak uçlarımda durup huzuru buluyordum, hatta hep orada kalayım diye başını biraz eğip kıstırıyordun beni oraya.

Yanağını okşuyordum parmaklarımla.

Kek yapardım sana, almaya geldiğinde parmaklarımı öperdin. 

Bir zamanlar işte, her şey yerini değiştiriyor zamanla.

Bir zamanlar mutluluğun yolu, şimdi mendil, belki de uzaklaşmak için atılan adımlara yardımcı.