Bazen gerçekten mutlu olduğumuz anlar oluyor, herkes yanımızdaymış gibi hissediyoruz. Dünya yıkılsa elimizi tutacak bir insan var diyebiliyoruz. 
Bazen ise çevremize baktığımızda koskoca dünyada en mutsuz, en yalnız insanmışız gibi geliyor. Belki de aynen öyle oluyor. Dünya bir ev ve bizi en küçük odaya kapatmışlar gibi geliyor. Seslensek kimse duymayacakmış gibi. Bazen oda o kadar havasız kalıyor ki yalnızlıktan nefes alamayacak hale geliyoruz. Ölmek istiyoruz.  O anlarda elimizi bir el doldursun istiyoruz ama çoğu zaman ya bir kalem ya da klavyenin tuşları oluyor elimizi dolduran. Çünkü o anlarda bizi sadece boş bir sayfa anlayıp kucak açıyor.